720. Yaş da 29 oldu sözlük. Bugün 1 gün də gecikməli olsa, dostlarla tipik ad günü məclisində oturduq. Deyəcəksən ki, bundan mənə nə amk. Nə bilim, günlüksən də yazıb rahatlaşırıq. Evə mikrorayondakı köhnə sovet binalarının olduğu ara məhlələrlə qayıtdım. Binaları da rəngləyibləre ala. Köhnə melanxolik, boz, tutqun, sevdiyim mikrorayon da əldən çıxır uje. Rəng hara mən hara? Heyf deyil ağ-qara-boz üçbucağı? Nəysə. Qulağımda da Молчат Дома-nın Дома Молчат-ı.
Öz-özümə fikirləşdim ki, bu düşüncədən qurtulmağın yolu yoxdu. Şüküre həyat normal qaydasındadı. Amma düşüncələr adamı bezar edir. Deyəcəksən ki, normal mahnıları dinlə, düşüncələr də normal olsun. Elə bilirsən yoxlamamışam? Anlıq dağılışıb boz fikirlər. Sonra yenə qarabaqara gəlirlər. Bu işin axırı olmayacağına və birdəfəlik həll olunmağına dair nişanə gözləyirəm sanki. Bəlkə də həll olunub, amma mənim gic-gic və mənasız bir ouroboros ilanı kimi ümidim var. Ancaq məndə ilan özü-özünü yeyib bitirə bilmir. Axıra çatanda ümid yenidən əmələ gəlir. Bəlkə də nişanə budur ki, bu çəkdiklərin müvəqqətidi və ümidin axıra kimi olsun. Onu bilmirəm də brat. Daimidi yoxsa müvəqqətidi? Onu bilmirəm. Bilsəydim burda nə itim azırdı?